Żyjemy w świecie, który wymusza na nas nieustanne porównania, siebie do innych, innych do siebie. W przestrzeni publicznej padają też hasła: możesz więcej, zasługujesz na wszystko, co najlepsze, więc my również zaczynamy tego chcieć. Bo skoro inni mają, dlaczego ja mam nie mieć? Lecz czy potrafimy docenić to, co już mamy? Czy może raczej przypominamy bohatera słynnego wiersza Juliana Tuwima: „Biega, krzyczy, pan Hilary: gdzie są moje okulary?!” Na szczęście, wdzięczność nie jest cechą wrodzoną i można się jej nauczyć! Nauczyć się bycia wdzięcznym innym, wdzięcznym sobie samemu oraz losowi, zarówno za sprawy wielkie, jak i za te małe, najmniejsze i z pozoru oczywiste. Czy warto? Naprawdę warto, szczególnie że pozytywny wpływ poczucia wdzięczności na nasze zdrowie został właśnie udowodniony!
